Uprawa rzepaku na glebach mozaikowatych

Uprawa wymaga wysokiego poziomu agrotechniki. Kluczowy jest też wybór odmiany. Nie wszystkie poradzą sobie w trudnych warunkach. Trzeba zdecydować się na taką, która ma niższe wymagania glebowe. Jest elastyczna w doborze stanowiska. Na co jeszcze warto zwrócić uwagę?

Na trudniejszych stanowiskach z reguły lepiej radzą sobie hybrydy – odmiany mieszańcowe. Posiadają wysokie zdolności adaptacyjne do warunków środowiska.

Głęboki, dobrze rozwinięty system korzeniowy to podstawa. Odmiana przeznaczona do uprawy na słabszych glebach powinna cechować się także wcześniejszym typem rozwojowym i posiadać silny wigor wiosenny. To decyduje o szybkim zaopatrzeniu roślin w wodę i składniki pokarmowe, głównie w fazie tworzenia rozgałęzień bocznych. W przypadku mieszańców plon w prawie 70% pochodzi właśnie z pędów bocznych. Wczesny wiosenny restart zapewnia dobre wykorzystanie wody nagromadzonej w glebie po zimie.

Odmianą, która spełnia wszystkie te kryteria jest Lid Amoroso. Jej uprawa na mozaikowatych, słabszych stanowiskach nie jest wyborem kompromisowym. To mieszaniec przystosowany do trudnych warunków glebowych. Cechuje się wysokim potencjałem plonowania – 5,24 t/ha (doświadczenia rejestrowe COBORU 2021-2022) i bardzo wysokim plonem tłuszczu. To ciekawe rozwiązanie na gorszej jakości stanowiska.

Aby zweryfikować w jaki sposób dana odmiana reaguje na zróżnicowane warunki glebowe, warto przeanalizować regionalne doświadczenia odmianowe firm nasiennych i COBORU. Przeanalizować wyniki pochodzące z lokalizacji charakteryzujących się słabszymi stanowiskami.

Produkcja rzepaku ozimego na takich polach może być opłacalna w przypadku gleb

utrzymanych w wysokiej kulturze, o optymalnym odczynie i odpowiedniej zasobności. Baczną uwagę należy zwrócić na staranną agrotechnikę i wybrać odmianę o niższych wymaganiach glebowych – elastyczną w doborze stanowiska.

Anna Rogowska