Hades - bezkonkurencyjny w polu i sadzie

Monitoring upraw

Aby efektywnie walczyć z chorobotwórczymi patogenami należy systematycznie lustrować plantacje. Gdy tylko zauważymy pierwsze objawy infekcji, należy bezzwłocznie interweniować. Najgroźniejszymi chorobami w rzepaku są: sucha zgnilizna kapustnych, czerń krzyżowych i szara pleśń.

Sucha zgnilizna kapustnych

Grzyb ten atakuje części nadziemne roślin. Powoduje powstanie na nich charakterystycznych, żółtawych lub jasno szarych plam z czarnymi piknidiami. Szczególnie groźna jest infekcja pędów roślin, które może prowadzić do całkowitego zatrzymania przewodzenia wody i składników pokarmowych z korzeni do nadziemnych części roślin. Przyczynia się to do wylegania, przedwczesnego dojrzewania oraz wydania mniejszych i zainfekowanych grzybem nasion. Zapobieganie tej chorobie polega przede wszystkim na unikaniu stosowania uproszczeń w technologii uprawy, zwalczaniu szkodników, starannym niszczeniu resztek pożniwnych oraz zaprawianiu nasion. Ważna jest również odpowiednia kompleksowa ochrona fungicydowa rzepaku, czyli właściwy dobór środków oraz terminu ich stosowania. 

Czerń krzyżowych

Źródłem infekcji tej choroby są resztki pożniwne chorych roślin, nasiona i inne porażone rośliny. Patogen infekuje rośliny w trakcie całego okresu wegetacyjnego. Symptomami choroby są koncentryczne, ciemnobrązowe plamy z jaśniejszymi i ciemniejszymi przebarwieniami. Z liści grzyb rozprzestrzenia się na pęd główny i pędy boczne. Plamy pojawiają też na łodydze. Rozwojowi czerni krzyżowych sprzyja duża wilgotność powietrza i wysoka temperatura powietrza.

Szara pleśń

Objawem choroby jest szary, często pylący nalot na nadziemnych częściach roślin. Patogen atakuje co roku. Występuje przede wszystkim w gęstych, wyległych zasiewach. Pojawia się przy wysokiej wilgotności powietrza.

Przeciwdziałanie

Nasilenie występowania chorób rzepaku determinuje aura. Dlatego też trudno przewidzieć z wyprzedzeniem, która z nich okaże się najgroźniejszy w danym roku. Chcąc ograniczyć występowanie patogenów chorobotwórczych należy stosować właściwą agrotechnikę: odpowiedni płodozmian, rzadki siew, głęboką orkę oraz zapewnić roślinom ochronę fungicydową. 

Tebukonazol

Skutecznym narzędziem do walki z najczęściej występującymi na plantacjach rzepaku chorobami jest tebukonazol. Jest to związek z grupy triazoli. Wysoką efektywność w zwalczaniu interwencyjnym patogenów zawdzięcza szybkiemu pobieraniu i przemieszczaniu się w roślinie. Substancja ta od lat jest włączana w profesjonalne programy ochrony. Łączy w sobie funkcje fungicydu i regulatora wzrostu.

Hades 250 EW

Przykładem preparatu, który zawiera tebukonazol jest Hades 250 EW. Jest to środek przeznaczony zarówno do stosowania zapobiegawczego – przed wystąpieniem infekcji, jak i interwencyjnego – w początkowej fazie rozwoju grzyba oraz po zauważeniu pierwszych objawów choroby na roślinie. Jesienią stosuje się w stadium 4-8 liści rzepaku (BBCH 14-18), zaś wiosną od fazy wzrostu pędu głównego do fazy pąkowania (BBCH 30-55). W rzepaku jarym używa się od fazy wzrostu pędu głównego do fazy pąkowania (BBCH 30-55). Hades 250 EW charakteryzuje doskonała skuteczność na najważniejsze choroby rzepaku. To także bezkonkurencyjny fungicyd do stosowania w sadach. Doskonale sprawdza się w uprawie wiśni i śliw. Kontroluje na tych plantacjach brunatną zgniliznę drzew pestkowych.

Materiał prasowy Pestila